Kendince Kübra

Akrep gibisin kardeşim,   korkak bir karanlık içindesin akrep gibi.   Serçe gibisin kardeşim,   serçenin telaşı içindesin.   Midye gibisin kardeşim,   midye gibi kapalı, rahat.   Ve sönmüş bir yanardağ ağzı gibi korkunçsun, kardeşim.   Bir değil,   beş değil,   yüz milyonlarlasın maalesef.   Koyun gibisin kardeşim,   gocuklu celep kaldırınca sopasını   sürüye katılıverirsin hemen   ve âdeta mağrur, koşarsın salhaneye.   Dünyanın en tuhaf mahlukusun yani,   hani şu derya içre olup   deryayı bilmiyen balıktan da tuhaf.   Ve bu dünyada, bu zulüm   senin sayende.   Ve açsak, yorgunsak, alkan içindeysek eğer   ve hâlâ şarabımızı vermek için üzüm gibi eziliyorsak   kabahat senin,   -demeye de dilim varmıyor ama- kabahatın çoğu senin, canım kardeşim!                                                          NAZIM, 1947