Kendince Kübra

Dün akşam üzeri geldim İstanbula ve daha uçaktan inip metroya biner binmez buldu akilikler beni. İnsan metroda mahsur kalabilir mi? Evet, İstanbul' da kalır hiçbir açıklama yapılmadan, özür dilenmeden dakikalarca metroda kalabilir. Ve bu sürede kimse bu durumdan şikayetçi olmayabilir ve bu kimseler kuzu kuzu metrodan indirilebilir. Dakika bir gol bir nerede olduğunu anlayıveriri insan. Anneme pek de sürpriz yapmış olmadım biliyor gibiydi, ama İnciBeyza gerçekten sevinmişe benziyordu özlemiş kuzum. Birden delice bir koşturmaca içerisinde buldum kendimi yine. Erol eniştem ameliyat olmuş gece hastaneye gittik cümbür cemaat, tuzla çok uzak arkadaş hem de çok uzak. Hele de aktarmalı uzun bir uçak seyahatinden sonra çok çok uzak. Ama herkesi yine bir arada görmek hoştu, tabi ki bu hoşluğu sağlayan eniştemin dirayetli ve sağlıklı oluşuydu. Hoş, neşeli ve keyifli. Bu sabah da Merve teyzeme kahvaltıya gittik aynı kalabalık aynı coşkuyla keyifli bi kalabalık tatlı bi gürült bu bir yere kada

Bayağı oldu yazmayalı. Başlangıçta kendim yazmak istemedim, çünkü kendi kendime konuşuyor ve buna alışıyor olma fikri beni rahatsız etmişti. Sonrasında da defalarca yazmak istememe rağmen fırsatım olmadı. Fırsatım olmadı, çünkü sınavlarım ve ödevlerim çok yoğundu ve düzenli çalışamadığım için birikmiş çok fazla okuma vesaire vardı. Hayetinde salı günü sınavlarımı bitirdim ve şimdi eve gidiyorum. Havaalanındayım, Münih üzerinden İstanbul'a geçeceğim. Enteresan bir şekilde heyecanlıyım çünkü son 1 yıldır eve bu üçüncü gdişim olmasına rağmen ilk kez gittiğime değecek. Önceki gidişlerime sebep bürokratik sorunlar ve düğünlerdi. Bu sefer gezmeye eğlenmeye, ailemi ve arkadaşlarımı görmeye gidiyorum ve bir de doğum günümü kutlamaya. 7 yıl sonra ilk kez ailemle kutlayacağım doğum günümü. Ankara'ya taşındıktan sonra doğum günümü ailemle kutlama fırsatım olmamıştı hiç. Enteresan bir his. 25 yaşımdan sonra bir daha doğum günü kutlamayacağım demiştim kendime, bu son doğum günüm olacak kut